Verhaal van een moeder

Dit is het persoonlijk verhaal van een moeder van wie haar zoon sinds tien jaar gedetineerd is in een land buiten Europa.

Het begin

We werden gebeld door de partner van onze zoon. Ik verstond haar niet, terwijl ze toch duidelijk sprak. Dat was vreemd. Ik denk dat het door de schok kwam, ik kon het niet meteen begrijpen. Onze zoon in de gevangenis. Mijn man en ik schrokken ons lam. Machteloosheid, boosheid, verdriet en angst tekende die eerste periode. Hoe zijn die gevangenissen daar? Hoe is de situatie? Worden er mensen gemarteld? Daar had ik weleens over gehoord.

We hadden wel vermoedens dat hij met ‘zaakjes’ bezig was. Hij was veel weg, met een jong gezin in Nederland. We probeerden onze ogen te sluiten, wilde er niet te veel van weten. In die zin was het achteraf niet helemaal onverwacht.

In ons eigen gezin hebben we het al snel gedeeld. Onze kinderen zijn er goed mee omgegaan. Ik ben daar heel trots op. Later hebben we het aan meer familie en een aantal vrienden verteld. Het is niet nodig om het breed te delen. In het begin wist ik niet wat ik moest vertellen, er was heel weinig informatie. We hebben met uiteenlopende reacties te maken gekregen. Zoals; eigen schuld, hij moet het maar uitzitten, tot heel steunend en meelevend.

Mijn man heeft een periode gehad waarin hij er even niet mee lastig gevallen wilde worden. Dat onze zoon verkeerde dingen heeft gedaan kreeg de overhand. Het is heel confronterend. Maar hij is meer dan iemand die een misdaad heeft gepleegd. Gelukkig is het hem gelukt om onze zoon in zijn hart te blijven sluiten.

Ik schaam me niet. Niet meer. Waar schaam je je voor? Voor wat hij gedaan heeft of voor dat je zo’n kind hebt? Dat is het eigenlijk. Het is ongelofelijk moeilijk om dat te accepteren. Ik denk nu; het is zoals het is. Het lukt niet altijd om er zo in te staan.

Een beetje gewend

We hebben het gezin van onze zoon de eerste jaren veel geholpen. Eerst was zijn partner contactpersoon voor Buitenlandse Zaken. Dat was te stressvol en hebben we van haar overgenomen. Na twee jaar was de situatie rustig.

Ik moet zeggen dat we geluk hebben gehad. De gevangenis is best goed. Binnen de gevangenis heeft hij veel vrijheid. Hij doet mee aan creatieve activiteiten. Want zo is hij, heel creatief en vol energie. Hij leest graag. Daar heeft hij nu ruimte voor, hij wordt niet afgeleid.  Hij staat positief in het leven. Een korte periode zat hij in een andere gevangenis. Dat was vreselijk. Daar was het heel anders, veel strenger. Gelukkig is hij weer teruggeplaatst.

Ik denk dat we in het zesde jaar een beetje gewend waren. Er is een patroon ontstaan. We sturen geld en pakketjes. Hij heeft een maat, ook een Nederlander; zijn familie hebben we ook leren kennen. En hij kan ons en nog een paar mensen bellen. Dat is heel fijn.

We moeten aan onze eigen grenzen denken. In het begin bakten we daar niks van en het gaat nog wel eens mis. We hebben afgesproken dat we het er na vijf uur niet meer over hebben. In elk geval niet over de ingewikkelde dingen. Anders slapen we er niet van. We nemen wel altijd op als hij belt. Als we dat niet doen, is dat voor hem een afwijzing. Maar als het even niet uitkomt dan zeggen we dat en dan belt hij op een ander moment terug. Je moet jezelf beschermen.

Steun

We zijn op de thuisfrontdag geweest. Dat was een mooie dag, heel steunend. Ik voelde mijn eigen verdriet en dat van anderen. Al die verhalen, het heeft ons goed gedaan.  Het was goed om te horen dat er anderen zijn die dit ook meemaken.Het contact met Bureau Buitenland is heel fijn. De regiocoördinator is betrokken en doet wat ze kan. Dat er hulp is geeft troost.

Tweede kans

We zijn in een nieuw hoofdstuk aangekomen. Misschien is er binnenkort de mogelijkheden voor strafkorting. Hierdoor zijn we samen met Bureau Buitenland aan het nadenken over zijn terugkeer naar Nederland. We moeten alles doen wat we kunnen om dat voor te bereiden. Hij heeft recht op een tweede kans. Het moeilijke is dat het natuurlijk aan hem is. Het is goed dat wij hem helpen, maar daarna moeten we het ook aan hem overlaten.